อาเซียนกลายเป็นแหล่งระบายสินค้าที่เป็นผลผลิตส่วนเกินของประเทศจีน โดยในช่วงที่ผ่านมาเข้ามาทำตลาดในหลายรูปแบบ นับตั้งแต่การส่งสินค้าเข้ามาทุ่มตลาดเหล็กในช่วง 10 ปี ที่ผ่านมา

 

ซึ่งกระทรวงพาณิชย์ได้ประกาศเก็บภาษีตอบโต้การทุ่มตลาดหลายรายการ แต่ผู้ส่งออกจีนได้มีการเจือโลหะบางประเภทเพื่อเปลี่ยนพิกัดศุลกากร เพื่อให้เสียภาษีนำเข้าต่ำส่งผลให้กำลังการผลิตอุตสาหกรรมเหล็กไทยอยู่ในระดับต่ำกว่า 50%

ต่อมาผู้ประกอบการจีนได้เข้ามาทำการตลาดแพลตฟอร์มการค้าออนไลน์ในประเทศไทย โดยผู้ประกอบการจีนบางได้มีการสร้างคลังสินค้าในอาเซียนเพื่อให้การส่งมอบสินค้าได้เร็วขึ้น และได้ใช้ประโยชน์จากเขตปลอดอากร ซึ่งปัจจุบันมีเจ้าของแพลตฟอร์มการค้าออนไลน์รายใหม่ทยอยเข้ามาทำการตลาดในประเทศไทยอย่างต่อเนื่อง และแพลตฟอร์มของไทยสู้ไม่ได้ รวมถึงเอสเอ็มอีได้ร้องเรียนต่อรัฐบาลมาอย่างต่อเนื่องถึงผลกระทบจากสินค้าจีนเข้ามาทำตลาดในไทย

 

นอกจากนี้ยังมีผู้ประกอบการจีนเข้ามาเปิดบริษัทลงทุนในประเทศไทย โดยในบางกิจการอยู่ในบัญชีที่ต้องขออนุญาตตาม พ.ร.บ.การประกอบธุรกิจของคนต่างด้าว เช่น ธุรกิจร้านอาหารและเครื่องดื่ม ซึ่งปัจจุบันมีแบรนด์อาหาร เครื่องดื่มและไอศกรีมของจีนหลายรายเข้ามาทำธุรกิจในลักษณะแฟรนไชส์ ซึ่งมีทั้งการถือหุ้นแทน (นอมินี) และการไม่ยื่นขออนุญาตตามกฎหมาย โดยการดำเนินการลักษณะนี้ยังมีในธุรกิจท่องเที่ยวที่เป็นธุรกิจที่ต้องได้รับอนุญาตเช่นกัน

 

หลายประเทศในอาเซียนได้ออกมาตรการแก้ปัญหาดังกล่าวเพื่อปกป้องภาคการผลิตภายใน โดยอินโดนีเซียได้ประกาศขึ้นอัตราภาษีนำเข้าสินค้าจากจีน 100-200% ครอบคลุมสินค้านำเข้ากลุ่มสิ่งทอ รวมทั้งมีแผนขยายการขึ้นอัตราภาษีครอบคลุมสินค้ากลุ่มอื่น เช่น เซรามิก เสื้อผ้า รองเท้า เครื่องสำอางและเครื่องใช้ไฟฟ้า รวมถึงมาเลเซียได้ขึ้นภาษีสำหรับสินค้าที่นำเข้าจากต่างประเทศผ่านแพลตฟอร์มออนไลน์ที่มีราคาไม่ถึง 500 ริงกิต หรือ 3,900 บาท ในอัตรา 10%

 

สำหรับประเทศไทยเพิ่งจะเริ่มมีการหารือของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อแก้ปัญหาดังกล่าว โดยนายเศรษฐา ทวีสิน นายกรัฐมนตรี มอบหมายให้กระทรวงพาณิชย์เป็นหน่วยงานหลักในการหารือกับกระทรวงการคลัง กระทรวงอุตสาหกรรม กระทรวงสาธารณสุข กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม รวมถึงหน่วยงานอื่นที่เกี่ยวข้อง ซึ่งการแก้ปัญหานี้รัฐบาลจำเป็นต้องมีแผนทั้งระยะสั้น และแผนระยะยาวที่จะเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันให้กับผู้ประกอบการไทย

 

ที่มา กรุงเทพธุรกิจ

วันที่ 9 สิงหาคม 2567